Pugili impazziti

Bazen dünya aniden çok gürültülü olur. Sanki biri duyguların sesini sonuna kadar açmış gibi, şimdi her dokunuş bir flaş gibi, her hata kapalı bir alanda havai fişek patlaması gibi. Her şey çok keskin, çok canlı, çok gerçek. Ve bu kaosun içinde, koordinatlarını kaybetmiş, baş edemeyen ama yine de yanınızda nefes alan birine sarılmak istiyorsunuz. Buradaki aşk, pembe bir arka plan değil, savaş sonrası bir alandır. Çürüklerle, yanıklarla, nefes verirken söylenen bir "özür dilerim"le. Ama belki de dürüstlüğü de budur: hayattan yorulmuş iki insan, yine de birbirine tutunmayı seçiyor. Ev çoktan fırtınayla yıkılmış olsa bile, onlar kalır, enkazdan geçici bir sığınak inşa eder ve ona "ev" derler.