Сон

Mart rüzgarı ile yaz sıcaklığı arasında bir yerde, parmakların hala soğuğu hatırladığı ama ruhun şimdiden güneşe özlem duyduğu bir yerde dünya donmuş gibi geliyor. Bu sözlerde sadece yorgunluk değil, bir neslin takılıp kaldığı sonsuz uykudan uyanma çabası var. Toz kokusu ve endişesi olmadan yeniden canlanmak, yeniden hissetmek, hava solumak için sessiz bir istek. "Eskisi gibi baharı sevmek" arzusunda acı tatlı bir şey var. Sanki uzun bir sessizlikten sonra yeniden konuşmak istiyorum - yüksek sesle değil, savaştan değil, sadece hayattan. Taşlarda çıplak ayaklar, duman kokusu ve hala sıcaklığını koruyan toprak hakkında. Ve her satırda acı duyulsa bile, kelimelerin arasında yine de umut yeşeriyor - inatçı, sessiz, tıpkı asfalttan çıkan ilk ot gibi.