Протяг

Hava betondan daha ağırlaştığında, cam dokunuşu gibi sağır edici bir şekilde sessizlik bile duyulur. Rüzgar köşelerde dolaşıyor ve hala sıcak kalan her şeyi alıp götürüyor: kelime parçalarını, nefesi, anlam kırıntılarını. Mekân duvarlara doğru daralıyor ve artık yalnızlığın mı fısıldadığı yoksa rüzgarın mı kafanın içinde uğuldadığı anlaşılamıyor. Etrafındaki her şey aynı oluyor: gündüz ve gece, yabancı adımlar ve kendi düşüncelerin. Ama bu boşlukta bile canlı bir şey var - tam da o rüzgar, sanki havadan silinmiş gibi görünseniz bile hareketin hala var olduğunu hatırlatıyor.