FOCUS

Sanırım bu, dünyanın kadrenin kenarlarına yayıldığı ve ortasında tek bir insanın bulunduğu bir durum. Geri kalanı netliğini kaybediyor: telefon elde ısınıyor, kahve soğuyor, düşünceler zıplıyor ama her şey tek bir noktaya dönüyor. Sesi fısıltıyla itiraf arasında kalmış gibiydi - ona inanmaya başlayana kadar aynı şeyi bir büyü gibi tekrarlıyordu. Bu takıntıda drama yok, sadece sıcaklık var - cildin dokunuşlarını gerekenden daha uzun süre hatırladığı o sıcaklık. Ve ne kadar çok dikkatini dağıtmaya çalışırsan, o kadar çok bas ritmine kapılırsın, tek düşüncenin basla aynı tempoda attığı ritme: "odak noktası sensin".