La Ley del Pobre

Hafızaya sıkı sıkıya yapışan kokular vardır. Tatlı, sıcak, biraz kirli - sanki deriye dökülmüş, ne zaman ne de başka bedenlerle temizlenmeyen bir şarap gibi. Burada her şey bu takıntılı özlemle dolu: nefesler, dokunuşlar, hatta duvarlar bile içlerinde "te quiero" diye fısıldayanı hatırlıyor. Buradaki aşk şefkatle ilgili değil - bağımlılıkla, tuhaf bir şekilde canlı tutan acıya alışmakla ilgili. Görünüşe göre kahraman, sonunun geldiğini çoktan anlamış - ama yine de, neyle sonuçlanacağını bilerek ateşe doğru çekiliyor. Çünkü bu sıcaklık olmadan boşluk, ama onunla en azından hissedilecek bir şey var. Ceza öpücükle ve hafif bir gülümsemeyle gönüllü olarak kabul edildiği, iki kişilik bir cehennem gibi.