Sin un buen final

Bazı hikayelerde özel bir sakinlik vardır - bilgelikle gelen değil, tüm fırtınalardan sonra kalan. İçinde artık çığlık kalmadığında, sadece zayıf bir dalga sesi: aynı anda hatırlayıp bırakma alışkanlığı. Burada nefes kesen acıdan değil, çok tanıdık oldukları için hissedilmemesi mümkün olmayan anılardan kaynaklanıyor. Her satır, her şeyin biraz farklı olduğu, tanıdık bir şehirde atılan bir adım gibi: aynı ışık, aynı sokaklar ama artık hiçbir şey senin değil. Sesi, sanki havanın kendisinden özür diler gibi titriyor. Ama aşk için değil - hala inatla derinin altında yaşayan kalıntıları için. Anılar ve söylenmemiş cümleler dışında hiçbir ortak nokta kalmamış olsa bile, içimde yine o meşhur "belki farklı olurdu" çınlıyor - herhangi bir "neredeyse"nin de güzel bir son olabileceğine dair sessiz bir itiraf gibi.