Cyclones

Tuz ve pişmanlık kokuyor. Sanki biri deniz kenarında pencereyi açık bırakmış gibi, içeriye söylenmemiş "özürlerle" dolu bir rüzgar esiyor. Her şey atlatılmış gibi görünüyor ama içimde hala sıcak bir iz titriyor - fırtınadan sonra saçlardan yıkanamayan kum gibi. Burada büyük dramlar yok, sadece sessiz bir "ya olsaydı..." - gecikmiş, neredeyse nazik. Her kıtada, fırtınanın içte olduğunu kabul etmekten daha kolay olduğu için, kaderi hava koşullarıyla haklı çıkarma çabası var. Ve paslı zemin, akşam çanları ve sabah gelgitleri arasında basit bir düşünce yankılanır: Dalganın sürüklediği herkes boğulmaz - bazıları sadece geri yüzmeye cesaret edememiştir.