Ömrüm

Uçuruma karşı sonsuz bir özlem var - düşmek için değil, korkunun hala canlı olduğunu görmek için. Her düşüş bir deneye, her hata ise bir öz-doğrulama ritüeline dönüşür. Burada ölüm korkutmak yerine neredeyse baştan çıkarıyor: omzun üzerinden göz kırpıyor ve Stiks Nehri kıyısında bir sigara ikram ediyor. Her şey soğukkanlı, neredeyse felsefi geliyor - sanki kıyamet borular yerine beat eşliğinde yaşanıyormuş gibi. Kalp taştır, akıl çatlaklar şelalesidir, ama bu çatırdayan karanlıkta garip bir denge vardır. Kendi kendine düşman olduğun halde, son mermiye, son şansa kadar yine de dürüstçe oynarsın.