Senfoni

Dünya gürültüyle yıkılmaz - bir yerlerde, içimizde, nefes alıp verme arasında. Her şey canlı gibi ama vücudumda plastik varmış gibi, düşüncelerimde ise bozuk bir radyodan gelen gürültü varmış gibi. Aşk ve öfke uzun zamandır rollerini karıştırmış, yönetmensiz sahneler oynuyorlar. Dışarıda bir gösteri, içeride bir cephe. Her satır, çok fazla şey görmüş ve çok uzun süre dayanmış birinin itirafı gibi geliyor. İçinde kaderle tartışan bir filozof da, kendi inancının harabelerine gülümseyen yorgun bir asker de var. Burada sentetik ritimlerle şeytanlarla dans ediyor, kaosla güç ölçüşüyor, Tanrı'yla tartışıyorlar ama cevap için değil - sadece hala hayatta olduklarını hissetmek için. Ağır, neredeyse ritüel gibi bir ritim, bayılma eşiğindeki bir nabız gibi atıyor. Ve bu çaresizlikte garip bir arınma var: Acıyı kabul ettiğinizde korkmayı bırakıyorsunuz. İnsanın ilk kez uçuruma baktığı ve onda kendi yansımasını gördüğü an tam olarak böyle duyuluyor olmalı.