Осень

Sonbahar yine her şeyi yerine koydu. Yapraklar, sanki eski konuşmaları, yarım kalmış cümleleri ve yerine gelmemiş sözleri örter gibi düşüyor. Hava veda kokuyor - sessiz, histerisiz, artık acımayan ama yine de sızlayan bir veda. Rüzgar postacı gibi çalışır: gereksiz anıları götürür, gözleri kurutur, garip bir rahatlama getirir. Her şey daha basit hale geldi - daha soğuk ama daha temiz. Eski "biz"in ötesinde, bir yerlerde, belki de biri ısınır ama artık o altın yağmur altında yanımda duran kişi değil. Ve bunun da kendi gerçeği var - biraz üzücü ama sonbaharın kendisi gibi olgun.