CLOUD 9

Gün batımında arabanın kabininde - bas, deriye yapışmış övünmeyi zorla çıkarıyor ve dil sanki kılıfına yapışmış gibi: aynı anda hem komik hem de korkutucu. Tekrarlayan ifadeler, hem meydan okuma hem de yorgunluk içeren bir büyü gibi: "yapamam diyemezler", "çok uzun süre bakarsan - çatırdı" - hem öz savunma hem de sahne coşkusu için atılmış işaretler gibi geliyor. Burada şefkatli bir duygusallık yok, ancak neredeyse ev gibi bir şiddet rutini var: elini tetikte tutma alışkanlığı, tehdidi bir gösteriye dönüştürme alışkanlığı. Sinirli mizah, keskin satırlarda patlak verir - sanki kendi saçma yaşam kurallarına bir tost gibi. Bu his bir hikaye değil, övünmenin yorgun tetikte olmakla yan yana geldiği zihinsel bir odadır. Bitler kalp gibi atar, en kaba sözler bile ritmik bir ritüele dönüşür: buharı boşaltmak, dişleri göstermek ve işin içinde kalmak. Son olarak gülümsemek istiyorum: Bu kadar agresif bir özgüven hem korkutucu hem de ev gibi mütevazı görünüyor - tıpkı kahve kuyruğunda anlatılan sakallı bir hayatta kalma masalı gibi.