Баобаб

Sanki dünya biraz çıldırmış ama en iyi anlamda. Etraf her yer zıplıyor, dönüyor, ritimle nefes alıyor ve komik seslerle kaynıyor. Hav hav, ve işte kimin insan, kimin köpek, kimin de partinin başrolü olmaya karar veren sadece bir ses olduğu anlaşılmaz hale geldi. Bu kaosta bir tür çocuksu bir güven var: hissetmek için anlamak gerekmiyor. Her şey zaten yolunda, ta ki ritim göğsünde titreşmeye, kelimeler de anlamını yitirip bir oyuna dönüşmeye başlayana kadar. Seslenmeye izin vermek ne kadar güzel, değil mi?