Взаправду

Düşüncelerin gerçek, şüphe ve biraz da öz-ironiden oluşan bir karmaşada birleştiği, gerçeküstü bir rüya gibi yankılı bir his. Her şey ciddi gibi görünüyor ama dil yarıda takılıyor, anlam kaçıyor ve sanki ses özellikle mantıktan kurtulmak için mantığı bozuyor. Beyin hala rasyonel olanı ararken, vücut zaten neon ışıklarının altında, sanki parazitliymiş gibi, düzensizce dans ediyor. Seste garip bir samimiyet var: sanki insan anlaşılmaya çalışmaktan vazgeçmiş ve bu yüzden gerçek olmuş gibi. Dünya, kafiyelerin parçalarına, düşünce bombalarına ve bazı komik eksik anlaşmalara ayrılıyor. Ve satır aralarında doğru sözlerden yorgunluk ve bir kez olsun her şeyi filtrelemeden ve poz vermeden, olduğu gibi söyleme özlemi.