Stycamen

Şehir, sanki biri cuma akşamı modunu açmış ve kapatmayı unutmuş gibi ritimle titreşiyor. Işıklar yanıp sönüyor, hava bas sesinden titriyor ve en mütevazı olanlar bile, barın yanında sadece rahat bir yer arıyormuş gibi omuzlarını sallamaya başlıyor. Her şey daha basit hale geliyor: müzik havaya, alkol cesarete, yorgunluk ise keyfe karışmış. Kahkaha, ritim ve hafif bir pervasızlık, her şeyi bırakıp sadece hareket etmek istemenize neden olacak bir kokteyl oluşturuyor. Doğru hareket yok, yargılayıcı bakış yok, sadece ritim var, ritim yakalayıp götürüyor. Ve aniden açıkça anlaşılır: "dans etmeyen" insan diye bir şey yoktur. Bu müziği henüz duymayanlar var sadece.