Glimpse of Us

Bazen, içinde çok fazla sessizlik olduğunda, rahat bir ev bile boşluk gibi gelir. Her şey yerli yerinde gibi görünüyor - fincan, pencere eşiği, tüylü battaniye - ama hava bir tuhaf. Sanki görünmez biri eski projektördeki filmi değiştirmiş gibi, şimdi aynı dekorlarda başka bir film dönüyor. O da gülüyor olabilir - ama artık burada değil. Ve hatta yanınızda yeni biri olsa bile, yine de tanıdık bir ton, bakışlarda déjà vu, kahkahadan önce duraklama alışkanlığı yakalanır. Sıcaklık sanki var ama eskisi gibi yakmıyor. Ve işte pencerenin önünde duruyorsun, nedense artık gökkuşağına dönüşmeyen yağmura bakıyorsun. Sadece yağmur. Sadece bir gün. Sadece "sadece" olmayı bir türlü öğrenemeyen bir kalp.