Live Forever

Hava yağmur kokuyor, düşünceler özgürlük. Her şey her zamanki gibi görünüyordu: aynı sokaklar, aynı şemsiyeli insanlar, ama birdenbire göğsümde tanıdık bir şey çatırdadı, sanki gençlik köşeden göz kırpmıştı. Bahçelerin nasıl büyüdüğünü ve bunun nereye varacağını bilmenize gerek yok. İçimde o inatçı "henüz her şey bitmedi" hissinin yaşadığını hissetmek yeterince basit. Omuzlarını dikleştirmek, ciğerlerinin çınlayacak gibi nefes almak ve sadece amaçsızca, açıklamasız, korkusuzca uçmak istediğin anlar vardır. Her şey mükemmel olduğu için değil, başka türlü olamazdı. Çünkü dünyayı iliklerine kadar, tüyler ürpertici bir şekilde aynı gören biri var yanında. Ve bu, inanmak için yeterli: Evet, sonsuza kadar yaşayacağız. Ya da en azından öyleymiş gibi.