on my own way

Yorgunluk ve özgüven sınırında uyku, sanki beden hala buradaymış ama bilinç çoktan tavanın üzerine yükselmiş gibi. Her şey yapışıyor: anılar, ucuz duman kokusu, perdelerin gölgesi ve gururlu "kendim hallederim" sözü. Bu kayıtsızlığın dibinde, çoktan atılması gereken ama atılmaya kıyılamayan eski bir tişört gibi garip bir şekilde rahat. Her satır, kendi ironisinde boğulmamaya çalışan bir çaba gibi geliyor. Hem komik hem de acı gibi, tıpkı öfkelenmeye gücünüz kalmadığında patlayan kahkaha gibi. Ve tüm bunların arasında sessiz, inatçı bir ilerleme var. Patozsuz, kurtuluşsuz. Sadece kendi yolum, nasıl görünürse görünsün.