Eylülzede

Ay, sanki bu Eylül çılgınlığına bakmaktan utanıyormuş gibi bulutların arkasına saklanıyor. Hava nem kokuyor ve hayatında bir kez olup taşta, deride, nefeste iz bırakan, telafisi mümkün olmayan bir şeyin kokusunu taşıyor. Her yağmur damlası yabancı bir "özür" gibi duyuluyor, kemiklerine kadar ıslanmış şehir ise dinliyor ve susuyor, çünkü biliyor: Zaten kimse duymayacak. Bu tür şarkılardaki aşk, hassasiyete benzemez; gece yürüyüşünden sonraki sabah soğukluğu gibidir. Isıtır, yakar ve sessizce çekilir, dudaklarda demir tadı ve ay ışığı bırakır. Ve kalbim, sonbahar rüzgarı kadar inatçı, hala bir zamanlar eylülün başladığı o bakışı arıyor.