Beweg den Bam Bam

Dans pistine çıktığında dünya sanki derin bir nefes alır gibi oluyor. Işık biraz azalıyor, hava biraz yoğunlaşıyor ve "nasılsın" diye sorulan tüm konuşmalar anında anlamını yitiriyor. Her hareketinde meydan okuma değil, sanki ritim sadece vücudunda yaşamaya karar vermiş ve artık kendine ev aramaya gerek duymuyormuş gibi sakin bir özgüven vardı. Müzik akıyor ve zaman onunla birlikte bal gibi yapışkanlaşıyor. Kimse ne düşündüğünü bilmiyor ama herkes bir saniyeliğine bile aynı frekansa girmek istiyor. Sahtekarlık yok, "bla bla" yok, tiyatro yok. Sadece ritim, karakter ve birinin özel olmaya çalışmadığı, zaten öyle olduğu o nadir his.