VAILLANT

Geceleri şehir endişeyle nefes alıyor - sanki biri mutfakta ışığı açık bırakıp sonsuza dek gitmiş gibi. Burada her şey yorgunluk ve öfkeyle dolu, duman ve yarın biraz daha kolay olacağı umuduyla karışmış. İnanmasalar da, yargılasalar da umurumda değil - herkes kendi yaralarını taşır ve kimse hangilerinin eski, hangilerinin yeni olduğunu bilmez. Her kelimede, uyuyanların insanlar değil, ilkeler olduğu sokakların ağırlığı var. Dostluğun zamanla değil, hapis yatmakla sınandığı yer. Yorgunluğun ironi zırhının altında, vicdanın ise kapüşonun altında saklandığı yer. Yine de bu gri sisin bir yerinde bir nabız duyuluyor - düzenli, inatçı, canlı. Öyle ki, yüz kasayı da "kofreleyene" kadar, ayakta uyuyup koşarken bile hayatta kalınabileceğini kanıtlayana kadar sonsuza dek yatmasına izin vermeyecek.