Sampai Jadi Debu (Menampilkan Gardika Gigih)

Dünya sanki uzun bir fırtınadan sonra sessizce nefes almış gibiydi. Gürleyen ve kırılan her şey pencerenin dışında kaldı - içeride ise sadece hassasiyet kaldı, biraz yorgun ama canlı. Bu sessizlikte aşk kanıt istemez: sadece yan yana oturur, aynı ritimde nefes alır, sabah ışığının kokusunu ve ortak nefesin ritmini ezbere bilir. Her kelime bir dokunuş gibi, tutku için değil, huzur için. Fırtınalardan geçen bir aşk, artık rüzardan da zamandan da korkmaz. Alışılmış bir jestin arkasına saklanmış - birinin fincanı daha yakına itmesi veya battaniyeyi düzeltmesi gibi. Ve işte dünyadaki tüm sıcaklık, namazdan sonraki nefes gibi basit ve sonsuz.