Usik

Şarkı, yağmur sonrası sis gibi uzuyor - dağılmaya acele etmiyor, sanki biliyor gibi: İçerisi hala kurumamış. Sesler, bir zamanlar gülümselerin yattığı, şimdi ise hafif bir yorgunluğa sarılmış köşelere hafızayı nazikçe itiyor. Oradan tanıdık bir şey esiyor - kayıpların, umudun ve sessiz bir "hala mümkün"ün karışımı. Her nakaratta, yüksek sesli sözler olmadan bir minnettarlık hissediliyor. Sanki hayat, tüm çarpıklıkları ve yanlış anlamalarıyla, yarı karanlıkta göründüğünden daha nazik çıktı. Ve çoktan bir şeyler gitmiş olsa da, bir istek kalır - en azından bir yeni günün boşa geçmemesi, ilk nefes kadar basit olan o gülümsemenin geri dönmesi.