Sad Gaana

Yorgun bir öz-ironi ile etrafındaki her şeye karşı ani bir isyan arasında bir yerde, sanki komikmiş gibi görünen ama aslında artık çok da komik olmayan bu hal yaşanır. "Mücadele" ve "bir daha yapmayacağım" şakalarının altında, "ne kadar daha dayanabilirim ki" diye bir nefes gizlendiğinde. Dünya dönüyor gibi ama içten hafif bir aşırı ısınma var, gözler kırmızı, ses kısık ve ruh hali gece yarısı stand-up'ı ile üçte bir felsefe arasında gidip geliyor. Sarkazm burada bir zırh gibi işliyor: altında, vardiyadan sonra sakız gibi uzamış bir yorgunluk olmasına rağmen, tüm bunları eğlence sınırları içinde tutan ince bir katman. Ve "yüzüme bak" ne kadar yüksek sesle bağırırsa, oraya bakmanın o kadar korkutucu olduğu anlaşılır. Ama tamam, güldük, gürültü yaptık, yine kolay yaşıyormuş gibi davrandık. Çünkü mikrofona bağırmazsan, hala ayakta olduğunu kim bilecek ki?