Kubahagia

Bir dakikada sanki etraftaki herkes acele etmeyi bırakıyor. Hava yumuşuyor, zaman daha nazik oluyor. Güneş yakmıyor, sadece parlıyor ve bu nedense yeterli. Büyük başarılar yok - sadece sakin geçen bir gün. Göğsümde, tam da şimdi, tam burada her şeyin doğru olduğuna dair sessiz bir güven çınlıyor. Her kelime sanki tuval üzerine hafif bir fırça darbesi gibi: biraz sıcaklık, biraz saflık, biraz da sonsuz olmadığını henüz bilmeyen gençlik. Ve o "en güzel" anlar tekrarlanmasa da, içimde yine de bir his kalıyor - mutluluk sebepsiz de olabilir. Sadece kendi topraklarında ayakta dururken ve hiçbir şeyin acımadığı zaman - ruhun bile.