Non è mica te

Aşk gittiğinde şehir solmuş gibi olur. Bar ışıkları ısı kaybediyor, eldeki bardak bile anlamsız bir sıvı dolu cam parçası haline geliyor. Her şey eskisi gibi, aynı çatı, aynı akşam, hatta yan masadaki kahkahalar bile aynı gibi görünüyor ama içimde sanki ışıkları kapatmışlar gibi. Hafıza, sinsi bir şeydir, küçük şeyleri hatırlatır: sos dökerken burnunu nasıl kırıştırdığını, mutluluktan boğulacakmış gibi nasıl güldüğünü. Karşıdaki yeni kız güzel, zeki, doğru ama sadece yabancı. Ve kendine ne kadar "her şey geçti" desen de, beden yine de her hareketinde onun gölgesini arıyor. Müzik, şarap ve utançla nefes nefese verilmiş bir itiraf gibi geliyor. Hiçbir gösteriş yok, sadece iyileşmek istemeyen bir yorgunluk ve sıcak bir ağrı. Aşk bitti ama tadı, gece olacağını bilerek hala çatıyı tutunan son güneş ışını gibi kaldı.