Per sempre, ancora

Ay, sanki tesadüfen eski bir konuşmayı duymuş gibi çatıların üzerinde asılı duruyor ve şimdi gidip gitmeyeceğine karar veremiyor. Hava söylenmemiş sözlerden dolayı yoğun, telefon suskun ama hafıza hala numarayı çeviriyor. Ayrılık sanki oldu ama kim dedi ki bitmek zorunda? Dünya ilerliyor, kırmızı ışık yeşile dönüyor, insanlar acele ediyor ve içimde her şey aynı, garip bir alışkanlık ve şefkat karışımı. Öyle bağlar vardır ki, kopmazlar, sadece camdaki nefes izi gibi kayıp giderler. Ne kadar çok yeni yol ve iş olursa olsun, o bakışa, o sese geri dalmak istediğiniz bir an her zaman olacaktır. Sadece bir saniyeliğine bile olsa.