GIOVANNI

Başlangıçta her şey, dedikodu hakkında sıradan bir şarkı gibi görünüyor, burada bir geveze "herkes hakkında her şeyi" biliyor. Ama ne kadar ileri gidersek, alayların ve iğnelemelerin arkasında, sanki anlatıcının kendisi aynanın aniden cevap vermesinden korkuyormuş gibi, rahatsız edici bir şeyin saklandığı hissi o kadar güçleniyor. Sözler, kağıt uçakları gibi havaya fırlatılıyor, biraz komik gibi ama her birinde biraz da gerçek çekirdeği var. Ve sonuçta, bir şakadan absürt bir geçit töreni doğuyor: Her şey ve herkes aniden "gay" oluyor çünkü herkese itiraf etmek, kendine itiraf etmekten daha komik. Müzik ise bu sırada neredeyse plaj havasında, yaramaz: sanki biri dedikodulardan ve kahkahalardan bir karnaval düzenlemiş gibi. Dans pisti, IQOS ve spordaki zevklere göre hükmün verildiği küçük bir kamuoyu mahkemesine dönüşüyor. Ama her satırla birlikte, yüksek kahkahaların arkasında, sadece taklit etmekten yorulmuş gibi görünen o Giovanni'nin ta kendisi daha net bir şekilde beliriyor.