Striscia

Ses, eski bir eğlence şovundan parçalar anlatır gibi Milano'nun dar sokaklarında yankılanıyor ve aynı zamanda ciddi olmaya çalışıyor; ortaya zaman ve fark edilme arzusu hakkında komik, biraz kırık bir balad çıkıyor. Televizyon göndermeleri, istasyon sahneleri ve maskeli baloya özgü görünüm, sanki hepsi geniş, neredeyse farsvari bir gülümsemeyle sunulan küçük yenilgilerin bir konseriymiş gibi bir his veriyor. Kendini küçümseme ve cüretkar övünmenin garip birleşimi, dizeleri, her kıtanın kendi yorgunluğuna ve moda, gençlik ve alışkanlıklarla mücadelesine karşı dişlerinin arasından bir kıkırdama olduğu bir günlük notuna dönüştürüyor. 200 euro'ya dikkat çekme çabası, yaş ve trendlere uyumsuzluk üzerine komik ve acıklı yansımalar, uzun zamandır mutlu sonlara inanmayı bırakmış ama yine de öyleymiş gibi davranmaya devam eden sokaktan gelen sıcak, hafif alaycı bir itiraf gibi geliyor.