Atlantide

Avuç içleri demir ve yağmur kokuyor, sanki hafıza artık beyinde değil, doğrudan deride saklanıyor gibi. Dünya camdaki yansımalara, damlalara, farların parıltılarına dağıldı. Her şey yaşıyor gibi ama eski fotoğraflar gibi, rengini kaybetmiş, sıcaklık olmadan. Burada aşk pikselle, yalnızlık ise megabayt sessizlikle ölçülür. Çok uzakta, birisi hala bekliyormuş gibi, küçük bir ateşböceği noktası yanıp sönüyor. Hava buz gibi, Antarktika havası ama altında yine de küçük bir alev yanıyor, o da durmanızı engelleyen, gidecek yer kalmadığında bile.