番

Sanki damarlara elektrik dökülmüş gibi, kıvılcımlar hassasiyetle çatışıyor, gurur ise bir adım geri atmaya bir türlü karar veremiyor. Dünya sanki tersine dönmüş gibi: her ses küstah, her davul vuruşu sessizlikle tartışıyor, ama bu kaostan gülünç derecede canlı bir şey doğuyor. Buradaki aşk, gün batımı şarkılarındaki gibi değil; telleri dışarıda, alaycı kahkahalarla ve kalbinde morluklarla. Her şey nefret ve bağlılık, çığlık ve fısıltı, uçuş ve düşüş arasındaki sınırda dönüyor. Ve bu acıklı dansın içinde garip bir teselli var: gökyüzü bile sahteyse, neden ona gerçekten dua etmeyelim?