Los Afortunados

Dünya, konserde ilk nota henüz çalınmamışken, ama şimdi bir şeylerin olacağı açıkça belli olmuşken, nefes almadan önceki gibi, bir beklenti içinde donup kalıyor. İçimdeki her şey bu duyguyla uyum içinde titreşiyor: sanki kalbim neden attığını hatırlamış gibi. Şarkıda ne acı ne de inanç var, sadece kaderle sessiz bir uzlaşma var, öyle ki acı bile bir tür aydınlık mucizenin parçası oluyor. Her kelime, muhatabı olmayan bir itiraf gibi geliyor: sadece kalabalıktan gelen bir çığlık, aniden bir şarkıya dönüşüyor. Sarıyor, teselli ediyor, hafifçe yakıyor ve sanki biri omuzlarından ağırlığı almış ama izin istememiş gibi garip bir his bırakıyor. Ve etrafındaki herkes izlerken, yargılarken, kurtarırken ve yalan söylerken, içimde tek bir basit duygu kalır: beklemek, çünkü böyle bir buluşma için doğmuş gibi hissediyorum.