Un homme ça pleure pas

Sözlerin ağır nefesi altında, içten içe çoktan dağılmış olsa bile dikilme çabası duyuluyor. Sesinde zayıflık değil, yorgun bir inatçılık var: sanki yönünü kaybetmiş bir insan, nereye gittiğini biliyormuş gibi inatla ileriye doğru yürümeye devam ediyor. Göz kapaklarının altındaki toz, ki buna sadece gözyaşı değil, kabul edilmekten korunma diyor. Çünkü acıyı kabul etmek yeniden kırılgan olmak demektir ve kırılganlık kendilerine izin vermedikleri bir lüks. Bu seste içten çatlamış bir bronz heykelden bir şeyler var. Dıştan sert bir sırt, dik omuzlar, alışıldık bir güç hareketi. Ancak bas vuruşları ve sintilerin nefesleri arasında, sessiz, insani, neredeyse narin bir titreme duyuluyor. Sanki biraz daha sert üflesem, tüm bu cesur "endişelenme" sözleri kirpiklerin altında saklanan o toz gibi dağılacak.