AH BON

Vinil plaklardaki çiziklerle nostalji: Sözler sanki eski fotoğraflar gibi, ya hafızada daha parlak ya da sadece daha kontrastlı, kareler arasında ise güvensizlik ve alışıldık kavgaların izleri uzanıyor. Bir araya gelme çabaları, büyük planların bir zamanlar kurtarıcı dayanak olarak görünen aynı inançlar yüzünden çöktüğü yönündeki rahatsız edici bir güvenin en yüksek sesle duyulduğu bir suskunluk gösterisine dönüşüyor. Nakarat, "bon, bon"u sıradan bir günün manifestosu olarak tekrarlıyor; nefret değil, kıyamet değil, sadece dişlerinin arasından uzlaşmaya ve gülmeye hazır, yorgun bir isteklilik. Burada her türlü büyüme, gösterişten uzak bir şekilde okunur: Yaralar düzenli olarak geri döner, imparatorluklar tarih kitaplarına düşer ve geriye sadece dünyanın tek dürüst bakış açısıymış gibi alaycılık ve iyilik arasında dengeyi korumak kalır.