Way down We Go

Işık söndüğünde ve odada sadece nefes kalırsa, müzik sanki daha da yakınlaşır ve genellikle kaçınılan gerçeği fısıldar. Ses suçlayıcı veya yalvarıcı değil, sadece bir tespitti: Her şey düşüyor. Ne yüksek sesle, ne trajik bir şekilde, sonbahar yaprağı gibi, dalına çok uzun süre tutunmuş. Ses yankılı, ağır, sanki ıslak toprakta ayak sesleri gibi. İçinde hem korku hem de garip bir boyun eğme var; artık direnmeyip ama tamamen de teslim olmadığınız tuhaf bir karışım. Sadece, hakkından emin olan dünyanın yavaşça aşağı çektiğini izliyorsun. Yine de bu düşüşün kendine özgü bir güzelliği var. Karanlığı yumuşatan, yenilgiyi neredeyse bir arınmaya dönüştüren. Düşmek, sonunda koşmayı bırakmanın tek yolu olduğunda.