Respire fort

Kalabalık titreşiyor, gürlüyor, gülüyor ama yine de boş çıkıyor. Hava sanki ortak, ama nefes almak zorunda kalıyorsun, sanki her nefes cam kırıklarından geçiyor gibi. Müzik damarlardan akıyor, nefesi kesiyor ve bir an için sanki onu hayatta tutan, yabancı seslerin gürültüsünde tamamen kaybolmasını engelleyen oymuş gibi hissediyor. Bu yerinde koşmada garip bir dürüstlük var: diğerleri rahat uyurken, endişe korkusu, panik, endişe derisini atma çabası. Dışarıda bayram, içeride yangın, kalbin ne atacağını ne de sadece yanıp kül olacağını bilmediği bir durum. Ve yine de ritim, sanki beden nasıl yaşanacağını hatırlıyormuş gibi, akıl pes ettiğinde bile çağırmaya devam ediyor.