Eylülzede

Sanki sonbahar, insan sesiyle konuşmaya karar vermiş gibi, sessiz ama inatçı bir şekilde. Hava ıslak taş gibi kokuyor, ay ışığı ise doğrudan bakmaktan utanır gibi başkalarının gözlerinde saklanıyor. Etrafımızdaki her şey, acı verici olmayan, kaçınılmaz kayıplarla dolu, tıpkı kimsenin söylemediği kelimeler arasındaki nefes gibi. Müzik, camdan aşağı kayan bir yağmur damlası gibi akar: önce kolay, sonra daha zor, ta ki anıyla birlikte aşağı düşene kadar. Her seste Eylül'ün serinliği, her akorda hem aşkın, hem acının, hem de hayatın ta kendisinin her zaman her şeyin başladığı yere dönmesinden kaynaklanan bir yorgunluk vardı.