Nueva Era

Etrafındaki dünya sanki bir ayna gibi olmuş, içinde uçaklar, çekler ve zincirler yansıyor ama metalin parıltısının altından boğuk bir "bütün bunları çok çektim" sesi yükseliyor. Bit, her satırın aynı anda özgüven ve yorgunluktan döküldüğü, efsane üretim atölyesi gibi gürlüyor. Sözlerde, sadece zirveye doğru yürümeyen, oraya patlayan ve asfaltta spor ayakkabılarının ve kıskançlığın izlerini bırakan bir insan hissediliyor. Burada mucize için dua yok, sadece kendinle bir anlaşma ve kendi canavarına inanç var. Hırsın basıncıyla bir lokomotif gibi sallanıyor, ama her övücü kafiyenin altında, okyanus manzarasıyla bile rahatlamana izin vermeyen o sinir saklanıyor. Müzik ter, duman ve hiçbir şeyin tesadüfi olmadığı bir zafer kokuyor.