La musica non c'è

Duygular nefesle kelime arasında bir yerde takılıp kaldığında, beden kendi kendine konuşmaya başlar. Dansla, titremeyle, karanlıkta bile uyutmayan o garip ateşle. Etrafındaki her şey biraz fazla parlak, biraz fazla canlı oluyor, sanki biri ışığı en yükseğe ayarlamayı unutmuş gibi. Ve bu aşırı ısınmanın ortasında, kalmaya değer tek şey olan o basit ama biricik "seninle" doğar. Müzik sanki erimişti ama ritim içimde kalmıştı. Bu inatçı "dans okulunun" yaşadığı karın bölgesinde, notaları beklemeden, sadece başkalarının nefesiyle uyum içinde hareket eder. Buradaki aşk itiraflarla ilgili değil, sessizliğin herhangi bir melodiden daha yüksek sesle duyulduğu o anla ilgili.