Poetica

Sanki akşam olması gerekenden biraz daha uzun sürmeye karar vermiş gibiydi. Hava zaten yorgun ama sıcak, ve biri hala elinden tutuyor, bırakmıyor, sanki karanlıkta kaybolmamanın yolu buymuş gibi. Dalgalar, kontrolü bırakıp nereye gittiğini sormadan sadece akmanın mümkün olduğunu fısıldıyor. Ve gerçekten de, "henüz son değil" dediğiniz biri yanınızdayken yorgunluk hafifliyor. Müzik bir hatırlatma gibi geliyor: Işık söndüğünde bile loş ışıkta görmeyi öğrenebilirsin. Sessizliğin kelimelerden daha yüksek sesle konuştuğu ve basit bir "sarılmanın" neredeyse bir dua olduğu yerlerde.