もう少しだけ

Aşk, her repliğini, her dönüşünü bildiğin halde, nedense tekrar tekrar açtığın, ama yine de sonunu heyecanla beklediğin eski bir film gibidir. Bu seste, artık hiçbir yere varmayan ama yine de ısıtan konuşmaların o meşhur tadı var. Sözler yarıda kesiliyor, sanki her şeyi açıklamaya gerek yokmuş gibi, zaten her şey anlaşılır, sadece tanıdık bir karede biraz daha uzun kalmak isteniyor. Müzik sanki eski bir projektörde anıları döndürüyor gibiydi: yüzler, geziler, kahkahalar, biraz utangaç bakışlar. Her basit şey nadir görünür ve bu da içimi sızlatır. Duygular solsa bile, bir zamanlar yaşananlar için sessiz bir "teşekkür" kalır. Ve belki de mutluluk tam da budur: Geri dönülemeyecek şeylerden ağlamadan, gülümseyerek konuşabilmek.