Cole's Response

İlk başta her şey yavaşça ilerliyor. Sanki sahil boyunca yürüyormuşsunuz gibi. Ayaklarınızın altında kum, rüzgar. Hiçbir şey olacağını haber vermiyor - ve birdenbire: çakıl, yapışkanlık, bağırmayan, sanki içinden gelen bir ses. Ve sizi bırakmıyor. Bu parçada “her şey yoluna girecek” gibi alışılmış nakaratlar yok. Burada - kaçmak istediğinizde, ama nefes alamadığınızda. Özgürlük, “tarlaya çıkmak” değil, sadece kendinizde sıkışıp kalmamak. Her “kes”, ‘yırt’, “bırak kanasın” korkutucu geliyor... ama özgürleştirici. Uzun zamandır vücudun bir parçası gibi davranan çürümüş bir şeyden kopmak gibi. Ağır. Karanlık. Ama belki de dürüst.