Nahihiya

Bu parça, “beklemek istemiyorum” ritminde, bitmek bilmeyen yavaş adımların zinciri gibidir. Sanki biri çok meşgulmüş gibi, yerinde oturup “olacakları” hayal etmekten başka bir şey yapamıyor. Söylenen her kelime, sanki özel bir anında, küçük bir söz gibi yakalanmış gibi. Anlık bir ihtiyaçtan kaynaklananlar dışında, hiçbir duraklama yok. Parça, baskı olmadan bir konuşma gibi geliyor: “Bunu istiyorum, ama beklemek zorunda değilim.” Çaresiz çığlıklar yok, sadece sakin ifadeler var. Her satır arasında hafif bir özlem var - sanki konuşmada bir düşünce diğerini keskinleştirirken yapılan bir duraklama gibi. Bazıları, sadece olmak istediği yerde olmak ve ne olacağını tahmin etmeye çalışmamak gerektiğini çoktan anlamış.