how the heart breaks

Parça sanki sonbahar yağmuru gibi: yavaşça bilincine giriyor, her vuruşuyla umudun bir parçasını alıp, fark edilmesi zor bir boşluk bırakıyor. Bu ani, felaket gibi bir yıkım değil - bu uzun bir süreç, acının yavaş yavaş güçlendiği, acele etmediği ve istemesen de düşünmek istemesen de seni delip geçen bir süreç. Yağmur ve zamanla yıkılan eski bir bina gibi - önce küçük çatlaklar, sonra gittikçe büyüyen çatlaklar, ta ki bir gün onun eskisi gibi olmadığını fark edene kadar. Her akorla daha da netleşir: an geçmez, aşk geçmez, her şeyin bittiğini düşündüğün o his geçmez, ama aslında her şey daha yeni başlıyor. Melankoli burada çok belirgin değil, ama kesin. Bu parça dram ya da trajedi hakkında değil, daha çok küçük boşlukların nasıl gizlenemeyecek kadar büyük uçurumlar oluşturduğu hakkında. Aşk, affetme, ayrılık - hepsi sessizce ama ısrarla yok oluyor. Bu, partiden sonra ışıklar söndüğünde, uzun zamandır ertelemeye çalıştığın şeyle baş başa kaldığın an.