Kerana Janji

Parça, sessizlikte damlayan gözyaşları gibi, ama dramatik değil - daha çok, bazen yeniden başlamak için bırakmak gerektiğini anlama ile. Burada, sık sık saklamaya çalıştığımız şeyler duyuluyor: aldatma, acı ve hayal kırıklığı, duyguların beklendiği gibi çıkmaması. Her satır, aşk ve ihanet, olan ve kalan arasında ince bir çizgide atılan bir adım. Burada yıldızlara dair beklentiler yok, sadece basit ama sert gerçekler var: bazen devam etmek için affetmek gerekir. Bu parça, duyguların boş vaatlerin arkasına saklandığı, ama yine de hayatta olduğu alacakaranlıkta duyulan sessiz bir fısıltı gibi. İçinde gerçekleşmeyenlere duyulan özlem ve bu görünmez zincirler olmasaydı her şeyin nasıl olabileceğine dair nazik bir pişmanlık duyulur. Yeminler içtenlikle verilmiş, ama yerine getirilmemesi nedeniyle daha iyisi olabilirdi diye duyulan, dile getirilemeyen bir acı gibi. Burada parlak sözlere yer yok - sadece sessiz ama güçlü bir duygu var, kendi değerini unutarak boşluğa nasıl bağlanılabileceğine dair. Tüm parça, artık ne gülümsemelerin ne de umutların görülemediği eski bir fotoğrafa uzun uzun bakmak gibi hüzünle dolu. Ama artık hiçbir şeyi unutmak da imkansız.