Сады

Her şey eski bir fotoğraf albümüne benziyor: parkın üzerinde ayın parladığı bahar, çilekler ve umutlarla dolu yaz, ve sonra yaprakların izleri silip süpürdüğü ve kır çiçeklerinin son sözü söylediği sonbahar. Burada tesadüfi bir “belki” herhangi bir itiraftan daha yüksek sesle yankılanıyor - sanki mutluluğun bazen sadece hafızada kalan güzel bir mevsim olduğu gerçeğini kabullenme çabası gibi.