Wishbone

Kaderin vurduğu anda, tüm dünyanın tılsımlarının birdenbire işe yaramaz hale geldiği kuru bir sessizlik. Ne yonca, ne tavşan ayağı, ne de kova dibindeki bozuk paralar - sadece ıslak gözler, inatla gözyaşlarıyla doluyor. Burada aşk, kazanılan ve hemen kaybedilen bir ikramiye gibi geliyor: altın gibi parlıyordu, ama elinde sadece bir torba kömür kaldı. Basit, köylü imgeleri - hasır şapkalar, boş yataklar ve kırık “şanslı” kemikler. Ve bu acı mizahta gerçeklik var: bazen hayattaki tüm şans tek bir insanda toplanır.