Ты меня забудь

Veda her zaman karşılaşmalardan daha yüksek sesle duyulur. Burada sözler ritimle o kadar ısrarla çarpışıyor ki, sanki melodiyle birlikte anıları da silmeye çalışıyorlar. “Sonsuza kadar” olan her şey, “iyi yolculuklar”a dönüşüyor - kuru, neredeyse resmi bir cümle, şefkatin yerine sessizlik ve boşluk kalıyor.

Parça, unutulmaya yönelik bir büyü gibi geliyor: unut, sil, bırak gitsin. Ve tekrarlar arttıkça acı azalıyor - sanki duyguları yankının gücüyle yakıp yok edebilecekmiş gibi.