Puść to.

Sanki aceleyle yazılmış bir günlük gibi, satır aralarında şüpheler, öfke ve nadiren umut ışıkları var. Bazıları “bırak” diye bağırıyor, diğerleri ipleri elinde tutuyor, ama içten içe her şey özgürlüğe ve körfezdeki taze rüzgara doğru koşuyor. Burada hazır mutluluk reçeteleri yok, sadece dürüst bir itiraf var: sağlam olmak, ama eğilmek, düşmek ve yine de ilerlemek. Müzik, uzun bir boğulmanın ardından gelen nefes gibi geliyor - düzensiz, ama gerçek.