Imaginary Playerz

Burada her şey o kadar parıldıyor ki, güneş gözlüğü zorunlu bir aksesuar haline geliyor. Kelimeler, şampanya kadehindeki buzların çınlayan çıtırtısıyla yankılanıyor - kendine güven, özeleştiri ve her türlü mazeretten daha yüksek sesle yankılanan lüks. Bu ritimde alçakgönüllülük yok: arşivler gardıroba dönüşüyor, hesaplardaki rakamlar hit listelerindeki rakamlarla rekabet ediyor ve yüzükteki her taş, “ben bir efsaneyim” cümlesindeki virgül gibi. Müzik, her şeyi daha yükseğe taşıyan pahalı bir asansörle aynı ruh haliyle sallanıyor: parlaklığın sadece bir süs değil, karakterin bir parçası olduğunu bilenler için.