BUTI CALL

Gece, Filipinler'in kokusu ve içilen kokteylin kokusuyla dolu - sanki biri Phillie'yi alkolle karıştırmış ve böyle daha lezzetli olduğuna karar vermiş gibi. Işıklar yanıp sönüyor, ayna poz tutmanın neredeyse bir sanat olduğunu hatırlatıyor ve hareketler sessiz bir provokasyona dönüşüyor: yakın, ama tam olarak ulaşılabilir değil.

Bütün bu hikaye, anın becerikliliği hakkında: sesli “booty call”lar, cesur bakışlar, eldeki ayakkabılar ve sabaha kadar sürecek bir söz. Müzik, hem cüretkar hem de sakin olunabileceğini fısıldıyor; vücut ritmi hatırlıyor, zihin ise farkında değilmiş gibi davranıyor. “Yarın”la ilgili belirsiz vaatler bir iltifat gibi geliyor: istersen kal, istemiyorsan, tekrar hatırlamaktan keyif alacağın bir hikaye olsun.

Yüzünde hafif bir gülümsemeyle arkadaşlar ve sahte hayranlar, sanki sahneyi süsleyen gürültülü bir fon gibi hatırlanır. Sonuç yine de basit: bas sesi daha yüksek, bir tur daha ve bu akşamı valize koyup yanına alabileceğine dair kesin bir his - dünya ne yaparsa yapsın, kalp tekrar tekrar dinlenecek.